Θα μπορούσε να λέγεται ΤΟ ΕΙΚΟΣΙΤΕΤΡΑΩΡΟ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ, γιατί αυτό ακριβώς παρουσιάζει: μια μέρα από τη ζωή ενός 35άρη δικηγόρου, του Αντώνη Σπετσιώτη, ο οποίος μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο αντιμετωπίζει μια υπόθεση στο δικαστήριο, η οποία δεν έχει ευχάριστη κατάληξη, συναντιέται με δύο παλιούς του έρωτες και βοηθάει τον πατέρα του στη μεταφορά ενός γεωτρύπανου από το Χαλκούτσι στον Ορχομενό.
Θα περίμενε κάποιος ότι το βιβλίο θα ήταν βαρετό, καθώς, μάλιστα, δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη πλοκή ούτε ανατροπές, όμως, πραγματικά, δε θέλεις να το αφήσεις από τα χέρια σου! Κι αυτό, γιατί:
1) Μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο συνοψίζεται όλη, σχεδόν, η ζωή του κεντρικού ήρωα. Ο συγγραφέας με έξυπνα πισωγυρίσματα στον χρόνο μας μεταφέρει στην παιδική ηλικία του ήρωα και στη ζωή του μέσα σε μια μεσοαστική οικογένεια, αλλά και στα προβλήματα που αυτή αντιμετώπιζε, στις πρώτες ερωτικές αναζητήσεις του και εκτός από αυτά που συμβαίνουν στο παρόν του μας κάνει γνωστές και κάποιες αποφάσεις του για το μέλλον.
2) Γίνεται ένα καταπληκτικό ψυχογράφημα του βασικού ήρωα, ο οποίος παρουσιάζεται μετεωριζόμενος ανάμεσα σε διάφορες καταστάσεις τις οποίες, ναι μεν δεν επέλεξε, αλλά και δεν τις απέρριψε, με διάθεση φυγής από τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, μοναχικός, ενώ κάποιες φορές νιώθει παγιδευμένος και προσπαθεί να κρατήσει αποστάσεις από τους γύρω του. Μας δίνει την εντύπωση, μάλιστα, ότι η αδιαφορία του κάποιες φορές αγγίζει τα όρια της απάθειας, ενώ αποδέχεται ρόλους που δεν είναι σίγουρος ότι τους θέλει, αφήνει να υπάρχουν στη ζωή του "ανοιχτοί λογαριασμοί" και δυσκολεύεται να εξωτερικεύσει τις σκέψεις του και τις επιθυμίες του.
3) Ο τρόπος της αφήγησης (μονόλογος), η απλή γλώσσα που δεν έχει τίποτα το περιττό και μαρτυρά την έλλειψη ενδιαφέροντος του συγγραφέα για εντυπωσιασμό και οι ρεαλιστικοί χαρακτήρες που μας δίνουν την εντύπωση ανθρώπων "της διπλανής πόρτας", μας οδηγούν στο να συναντήσουμε όλοι λίγο ή πολύ κομμάτια του εαυτού μας στο βιβλίο.
4) Εκτός από τα ποικίλα συναισθήματα που μας προκαλεί, γεννά και προβληματισμούς και ερωτήματα, όπως: είμαστε εμείς, ή όχι μόνο, υπεύθυνοι για τις επιλογές μας, υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία με τους γύρω μας, πόσα από αυτά που ονειρευτήκαμε στο παρελθόν καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε ή πόσο ειλικρινείς είμαστε με τους άλλους, αλλά, κυρίως, με τον ίδιο μας τον εαυτό, από τον οποίο, τελικά, είναι δύσκολο να γλυτώσουμε;
5) Αποτελεί μια κοινωνική τοιχογραφία της σύγχρονης Αθήνας της κρίσης.
Είναι ένα βιβλίο με ευαισθησία, ειλικρίνεια, χιούμορ και ειρωνεία, άμεσότητα, βαθιά ανθρώπινο και αρκετά εύστοχο, που αξίζει να διαβαστεί!
Χαρακτηριστικά αποσπάσματα του βιβλίου:
"Η υπομονή είναι συχνά ο συντομότερος τρόπος για να ολοκληρώσεις μια συζήτηση με τους γονείς σου ή με οποιονδήποτε, εδώ που τα λέμε"
"Αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που οδηγεί τους ανθρώπους σε τόσο λανθασμένες εκτιμήσεις γύρω από τις σκέψεις και τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων, ακόμα και όταν αυτά είναι ολοφάνερα. Τι μπαίνει στη μέση, είναι άραγε ο φόβος ή η μοναξιά; Ή απλώς μια στοιχειώδης, μια δομική αδυναμία κατανόησης της λειτουργίας του κόσμου, γνωστή και ως αισιοδοξία;"
"Στην πραγματικότητα αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον όχι σαν φίλο (τι παράξενη, αδιανόητη λέξη), αλλά σαν έναν παράδοξο επιζήσαντα από το τεράστιο νεκροταφείο που αποκαλείται παρελθόν"
"Στη ζωή ποτέ τίποτα δεν τελειώνει, όλα μένουν εκκρεμή και αδικαίωτα και μονίμως ανοιχτά σε αλλαγές και αναθεωρήσεις. Ούτε καν με τον θάνατο δεν τελειώνει κάτι, απλώς τα πάντα διακόπτονται"
"Ο μόνος τρόπος για να καταλάβει κανείς τον κόσμο είναι να καταλάβει μία πλευρά του, και όποιος προσπαθεί να καταλάβει περισσότερες ή ισχυρίζεται πως τις καταλαβαίνει όλες είναι είτε βλάκας είτε ψεύτης"
"Όταν θες να αφήσεις κάτι πίσω σου, αλλά δεν είσαι και ακριβώς έτοιμος, επινοείς ένα μεταβατικό στάδιο, που θα σε βοηθήσει να πας πιο ομαλά από τη μια κατάσταση στην άλλη, αλλά στην ουσία αυτό το μεταβατικό στάδιο καταλήγει να κάνει πιο υποφερτή την κατάσταση από την οποία ήθελες να απεμπλακείς, κι έτσι τη διαιωνίζει"
"Αν αυτά που κάναμε συμφωνούσαν πάντα με αυτά που πιστεύαμε, η ζωή θα ήταν πολύ απλούστερη"
"Καταλαβαίνεις ότι έχει έρθει το τέλος όταν ο άλλος χάνει ακόμα και τη διάθεση να σου πει ψέματα - πράγματι, η τόσο υπερτιμημένη ειλικρίνεια αποτελεί συχνά ιδιαίτερα προχωρημένο σύμπτωμα διάλυσης μιας σχέσης"
