Αμέσως μόλις το διάβασα μου γεννήθηκαν δύο ερωτήματα: Γιατί δεν το είχα διαβάσει μέχρι τώρα, αν και το είχα στα αδιάβαστα πολύ καιρό, και πόση φαντασία διαθέτει αυτή η συγγραφέας;
Πρόκειται για ένα δυστοπικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, αλληγορικό και μυστηριώδες, με πολλά Βιβλικά στοιχεία, χωρίς να έχει όμως θρησκευτικό ή διδακτικό περιεχόμενο.
Είκοσι χρόνια μετά την υπερχείλιση της Νεκράς Θάλασσας, η οποία δημιουργήθηκε από μια υπόγεια έκρηξη μωβ αλατιού, η Νότια Ευρώπη βυθίζεται, αλλάζει ο γεωγραφικός χάρτης, ιδρύεται η Αποικία, και ο γενικός έλεγχος περνάει στα χέρια των Εβδομήντα πέντε, μιας Κοινοπραξίας η οποία "άλωσε την πόλη χειρότερα κι απ΄ την ίδια την Υπερχείλιση" και η οποία έχει τη φροντίδα της εξόρυξης του παραισθησιογόνου αλατιού, "το οποίο πωλείται χρυσάφι στις πόλεις του πολιτισμένου κόσμου", καθώς από το παραθαλάσσιο, πια, Παρίσι ελέγχει την Αποικία, τα σύγχρονα Σόδομα, έχοντας τοποθετήσει ως διοικητή τον κυβερνήτη Βερά.
Ο απρόσμενος θάνατος του Κυβερνήτη οδηγεί τα έξι πιο σημαντικά πρόσωπα μετά τον Βερά, "όλοι υψηλόβαθμα στελέχη της Αποικίας και έμπιστοι του Κυβερνήτη", στο γράψιμο έξι επιστολών, στις οποίες ο καθένας αναφέρει τα γεγονότα με τον δικό του τρόπο, και τις οποίες στέλνουν στους Εβδομήντα πέντε.
Στο μακρινό Παρίσι ο Φιλέας Μπουκ, ο οποίος γράφει επιστολόλεξα για τους Times, αναλαμβάνει, ύστερα από υπόδειξη των Εβδομήντα πέντε, να μελετήσει τις επιστολές και να ανακαλύψει τη λύση του μυστηρίου.
Η πλοκή ξετυλίγεται μέσα από τις επιστολές των έξι χαρακτήρων, των οποίων η σκιαγράφηση γίνεται με εξαιρετικό τρόπο και η απομυθοποίησή τους γίνεται σταδιακά, καθώς η συγγραφέας τους παρουσιάζει γεμάτους φόβους και ενοχές, αφού δεν υπήρξαν και τόσο σωστοί πολίτες στο παρελθόν.
Πειστικές οι περιγραφές της ομιχλώδους ατμόσφαιρας της Αποικίας και των σκληρών συνθηκών διαβίωσης που επικρατούν εκεί με την άφθονη υγρασία, τη δύσπνοια και τις αναθυμιάσεις, έξυπνοι διάλογοι με στοιχεία ειρωνείας, σουρεαλιστικές καταστάσεις που μπερδεύονται με την πραγματικότητα, εικόνες που σου μένουν στη μνήμη για καιρό, κάποιες μάλιστα αποτροπιαστικές, αρκετές ανατροπές, ειδικά στο τέλος, όπου με έναν αναπάντεχο τρόπο έρχεται η κάθαρση και λύνονται όλες οι απορίες του αναγνώστη που είχαν δημιουργηθεί από τις πρώτες σελίδες.
Η συγγραφέας με επιδέξιο τρόπο χειρίζεται τον Βιβλικό μύθο και δημιουργεί έναν έντονο προβληματισμό σχετικά με την έννοια της ελευθερίας, τους προσωπικούς φόβους, τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, τη δύναμη του χρήματος, τη στάση των ανθρώπων απέναντι στα υλικά αγαθά, την ταξική κοινωνία, την ψυχολογία των μαζών, την εξάρτηση από την εξουσία, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, την αλαζονεία της εξουσίας.
Τίποτα σε αυτό το μυθιστόρημα δεν είναι τυχαίο και πρέπει να δοθεί σημασία και στην παραμικρή λέξη και φράση, καθώς το βιβλίο αποτελεί έναν εγκεφαλικό γρίφο, ένα παζλ που τα κομμάτια - στοιχεία παρουσιάζονται σιγά-σιγά για να ενωθούν στο τέλος.
Πρωτότυπο, έξυπνο, μια πραγματική έκπληξη, που, ίσως, όμως, ξενίσει όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με αυτό το είδος μυθιστορημάτων.
Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω απόσπασμα του βιβλίου που μας βοηθά να καταλάβουμε τον συσχετισμό του τίτλου με το περιεχόμενό του:
"Χρειάζεται μια γυναίκα του Λωτ, που θα στρέψει την κρίσιμη στιγμή το κεφάλι για να βεβαιωθεί ότι τα Σόδομα καταστράφηκαν, χωρίς να φοβάται αν η ίδια μετατραπεί σε στήλη άλατος. Γι΄ αυτόν ακριβώς τον ρόλο διάλεξαν τον Φιλέα Μπουκ"
Άλλα χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
"Ίσως η πραγματικότητα να μην είναι παρά ομαδική παραίσθηση" (Πρώτη φράση του βιβλίου)
"Ετούτη η γη είναι των Εβδομηνταπέντε, μήτε αναπνέεις εδώ χωρίς άδεια"
"Είχαμε μόλις συνειδητοποιήσει πως η κόλαση που ζούσαμε υπηρετώντας τον ήταν τελικά γλυκιά κι ευχάριστη, σε σύγκριση με το τρομακτικό χάος που δημιουργούσε η απουσία του"
"Στην Αποικία επικρατεί ο νόμος της σιωπής - είσαι ό,τι δηλώσεις και αποδέχεσαι τον άλλο χωρίς ερωτήσεις"
"Η Κοινοπραξία θεωρεί ότι η ιδιοκτησία σε πράγματα που έχουν μεγάλη διάρκεια ζωής μας δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας, γινόμαστε λιγότερο εξαρτημένοι και λιγότερο υπάκουοι"
"Η ομαδική παραίσθηση είναι ένα αποδεκτό φαινόμενο, εξηγείται από την επιστήμη, αλλά η πιθανότητα να διακρίνει κανείς στοιχεία της πραγματικότητας που δεν τα βλέπει κανένας άλλος είναι αδιανόητη"
"Δυστυχώς, αυτό είναι το πρόβλημα με κάθε τέλειο έγκλημα, ότι δεν υπάρχει αποδέκτης του μηνύματος που στέλνεις"
