Η ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ (Ντέϊβιντ Γκίλμουρ)

 

Τρυφερό, ανθρώπινο βιβλίο που βασίζεται στη σχέση του συγγραφέα με τον γιο του, αυτοβιογραφικό επομένως, στο οποίο γίνεται μια προσπάθεια υποκατάστασης του εκπαιδευτικού συστήματος μέσα από την παρακολούθηση κινηματογραφικών ταινιών! Ο δεκαπεντάχρονος Τζέσε απεχθάνεται το σχολείο και ο πατέρας του του προτείνει να το παρατήσει, χωρίς να είναι αναγκασμένος να εργάζεται ή να πληρώνει νοίκι, παρά μόνο έχοντας την υποχρέωση να παρακολουθεί μαζί του τρεις ταινίες την εβδομάδα.

Μέσα από αυτόν τον εναλλακτικό τρόπο απόκτησης της γνώσης, πατέρας και γιος γνωρίζονται καλύτερα μεταξύ τους, αναθεωρούν τη σχέση τους, αλλά και ωριμάζουν και οι δύο συγχρόνως. Ο πατέρας μαθαίνει τον γιο να σκέφτεται και να παίρνει αποφάσεις, ενώ ο ίδιος κάνει και την αυτοκριτική του.

Το βιβλίο αυτό ίσως είναι ο παράδεισος των σινεφίλ, καθώς περιλαμβάνει μία μακρά λίστα με γνωστές, αγαπημένες ταινίες, εστιάζοντας, μάλιστα, σε κάποιες λεπτομέρειες, εμένα, όμως, με άφησε αδιάφορη και σε κάποια σημεία με έκανε να βαρεθώ. Βρήκα, μάλιστα, αρκετά εκνευριστικό τον τρόπο αντίδρασης του Τζέσε απέναντι στα αισθηματικά του προβλήματα. 

Ξεχώρισα, μόνο, κάποιες φράσεις του βιβλίου, όπως οι παρακάτω:

"Αυτή είναι η ομορφιά της επίσημης εκπαίδευσης. Σε κάνει να διαβάζεις πολλά πράγματα που διαφορετικά δε θα έμπαινες στον κόπο να διαβάσεις".

"Πρέπει να ξέρεις το τέλος προτού μπορέσεις να εκτιμήσεις πόσο όμορφα δομημένο είναι κάτι εξαρχής".

"Αν θέλεις να κινήσεις το ενδιαφέρον κάποιου για τη λογοτεχνία, δεν αρχίζεις δίνοντάς του τον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόυς".

"Είχα μια κοπέλα κάποτε. Το μόνο πράγμα για το οποίο μιλούσαμε ήταν η σχέση μας. Αυτό κάναμε αντί να έχουμε σχέση. Στο τέλος καταντάει βαρετό".

"Φαντάζεσαι τα πάντα για κάποιον που δε μιλάει. Από τη στιγμή που ανοίγει το στόμα του, χάνει σε μέγεθος".

"Η οικονομική εξάρτηση ενισχύει την αντίστοιχη συναισθηματική".

"Το μεγάλωμα των παιδιών είναι μια σειρά αποχαιρετισμοί".

Υ.Γ. Ο Ντέϊβιντ Γκίλμουρ υπήρξε κριτικός κινηματογράφου και εργάζεται σε Πανεπιστήμιο του Τορόντο, ενώ δεν έχει καμία σχέση με τον συνονόματό του, κιθαρίστα των Pink Floyd.