Όποιος δεν έχει δει την ταινία και νομίζει ότι θα διαβάσει για μια ανάλαφρη ρομαντική ιστορία με happy end που διαδραματίζεται σε ένα όμορφο εξωτικό τοπίο, είναι γελασμένος! Ας κρατήσει μόνο το "εξωτικό τοπίο", κι αυτό όχι στην καλύτερη εκδοχή του!
Ένα ζευγάρι Αμερικανών, μετά από αρκετά χρόνια γάμου, προσπαθεί να αναζωπυρώσει τον έρωτά του επιχειρώντας ένα ταξίδι στη Βόρεια Αφρική και διασχίζοντας την αχανή έρημο. Το περίεργο, βέβαια, είναι ότι παίρνουν μαζί τους κι έναν φίλο τους(!!!), ίσως για να λειτουργεί "πυροσβεστικά" στις μεταξύ τους εντάσεις...Ο φίλος είναι "ο τουρίστας που λαχταρά να γυρίσει σπίτι του έπειτα από μερικές εβδομάδες ή μήνες" και ο οποίος "αποδέχεται τον δικό του πολιτισμό δίχως να τον αμφισβητεί", ενώ το ζευγάρι θυμίζει περισσότερο "ταξιδιώτη, καθώς δεν ανήκει σε ένα μέρος περισσότερο από ό,τι σε κάποιο άλλο, κινείται αργά, για χρόνια, από το ένα σημείο της γης στο άλλο", αλλά και "συγκρίνει τον πολιτισμό του πάντα με άλλους πολιτισμούς και απορρίπτει τα στοιχεία που δεν του ταιριάζουν".
Ξεκινούν από το Οράν της Αλγερίας χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, αλλά με πολλές προσδοκίες και πολλές υπαρξιακές ανησυχίες, οι οποίες "ξεδιπλώνονται" σιγά-σιγά, όσο εξελίσσεται η ιστορία...Πρόκειται για ένα ταξίδι ζωής μακριά από τον δυτικό πολιτισμό, στο οποίο οι δύο βασικοί ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με μια διαφορετική κουλτούρα, αλλά, κυρίως, με τον ίδιο τους τον εαυτό!
Αυτοί οι θαρραλέοι και συγχρόνως ανικανοποίητοι αναχωρητές, αρχίζουν το ταξίδι τους με μια ψευδαίσθηση ασφάλειας ("έχω συχνά την αίσθηση όταν κοιτάζω τον ουρανό ότι είναι ένα συμπαγές πράγμα εκεί πάνω που μας προστατεύει από ό,τι βρίσκεται πίσω του"), η οποία, όμως, γρήγορα τους εγκαταλείπει και παραχωρεί τη θέση της στον υπαρξιακό φόβο ("νομίζω ότι και οι δυο μας φοβόμαστε το ίδιο πράγμα. Ποτέ μας δεν καταφέραμε να μπούμε ολοκληρωτικά μες στη ζωή. Στην ουσία ακόμη αιωρούμαστε απέξω, πιστεύοντας ότι στο πρώτο τράνταγμα θα πέσουμε"), ενώ στο τέλος έρχεται η διάψευση ("σιγά σιγά θα συνέβαινε ο διαχωρισμός, ο ουρανός θα υποχωρούσε και θα διέκρινε εκείνο που πάντα ήξερε ότι υπήρχε από πίσω να του επιτίθεται με την ταχύτητα χιλιάδων ανέμων").
Οι ταραγμένοι συναισθηματικά ήρωες δεν καταφέρνουν να οδηγηθούν στη λύτρωση ούτε να ενσωματωθούν με τον τόπο και τους κατοίκους του ("είναι αδύνατο να μπεις στις ζωές τους και να καταλάβεις τι σκέφτονται"). Την εσωτερική τους ερημιά δεν καταφέρνει να τη μειώσει ούτε το μαγευτικό τοπίο με την κίτρινη άμμο, τις φοινικιές, τα καραβάνια, τα μαγικά ηλιοβασιλέματα, εικόνες που αλλοιώνονται, όμως, από κάποιες παρεμβολές, όπως τα πεταμένα σκουπίδια στους δρόμους, οι μύγες, η ερημιά ή τα βρώμικα δωμάτια....
Πολύ ατμοσφαιρικό βιβλίο που σε μαγεύει όταν το διαβάζεις και σου θυμίζει σε πολλά σημεία τον Σαρτρ και τον Καμύ! Μεταξύ άλλων προβάλλει την αντίθεση δυτικής και ανατολικής κουλτούρας και σου δημιουργεί πολλές σκέψεις και ερωτήματα, όπως π.χ. Τι είναι αυτό που μας κάνει μερικές φορές να δούμε τα πράγματα διαφορετικά;
Δεν έχει σημασία αν δεις πρώτα την ταινία του Μπερτολούτσι ή διαβάσεις το βιβλίο. Είναι και τα δύο υπέροχα, όπως υπέροχη είναι και η μουσική της ταινίας που μπορείτε να απολαύσετε στο παρακάτω βίντεο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου