Η ΑΥΛΗ ΜΑΣ (Μαρία Ιορδανίδου)

Ένα μικρό διαμαντάκι της νεοελληνικής λογοτεχνίας, αυτοβιογραφικό, που αποτελεί το πέμπτο μέρος  μιας ομάδας βιβλίων της γνωστής συγγραφέως, στα οποία αναφέρεται στη ζωή της και στη ζωή της οικογένειάς της ξεκινώντας από την Κωνσταντινούπολη του 19ου αι. και φθάνοντας στην Αθήνα της δεκαετίας του '80. Αυτά είναι: 1) Λωξάντρα, 2) Διακοπές στον Καύκασο, 3) Σαν τα τρελά πουλιά, 4) Στου κύκλου τα γυρίσματα και 5) Η αυλή μας. Θα μου πείτε, γιατί ξεκίνησα από το τελευταίο, αν και υπάρχουν όλα στη βιβλιοθήκη μου! Από επαγγελματικό ενδιαφέρον, αφού αποσπάσματα του συγκεκριμένου βιβλίου υπάρχουν στα κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας δύο τάξεων του Γυμνασίου!

Η Μαρία Ιορδανίδου στο βιβλίο Η ΑΥΛΗ ΜΑΣ με κοφτερή ματιά και ανάλαφρη διάθεση παρουσιάζει τις εντυπώσεις της, αλλά και τους προβληματισμούς της από τη ζωή της σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα της δεκαετίας του '80, ενώ συγχρόνως αναπολεί τη ζωή της στην Κωνσταντινούπολη, τον Καύκασο, την Αλεξάνδρεια και την Αθήνα περασμένων εποχών.

Αναφέρεται στην καθημερινότητα των ανθρώπων στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας, στην αποξένωση, αλλά και στην καχυποψία που υπάρχει ανάμεσα στους ενοίκους των διαμερισμάτων, οι οποίοι μπορεί να μη μιλάνε μεταξύ τους, αλλά, εξαιτίας της έλλειψης ηχομόνωσης, γνωρίζουν πολλά πράγματα ο ένας για τον άλλον όπως, π.χ. την πολιτική τοποθέτησή του. Σχολιάζει, επίσης, αρνητικά την έλλειψη χώρου στα σύγχρονα διαμερίσματα, η οποία έχει δυσάρεστα αποτελέσματα, ειδικά στα μικρά παιδιά, καθώς και την αλλαγή στη μορφή των σύγχρονων οικογενειών, οι οποίες έχουν περιοριστεί στους γονείς και τα παιδιά, ενώ οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μεταφέρονται σε οίκους ευγηρίας, και προβληματίζεται για τη μόλυνση του περιβάλλοντος 

Η σκέψη της ταξιδεύει σε άλλες εποχές που "οι γυναίκες τη δουλειά του σπιτιού δεν τη θεωρούσαν σκλαβιά" σε αντίθεση με τις σύγχρονες νοικοκυρές που νιώθουν μόνιμα κουρασμένες, παρά τις τόσες ευκολίες που υπάρχουν στην καθημερινότητά τους, λόγω εξέλιξης τεχνολογίας κι επιστήμης, και όπως ισχυρίζεται, "πονώ για καθετί που υπήρξε κάποτε και τώρα έπαψε να υπάρχει. Που έφυγε, και φεύγοντας πήρε μαζί του ένα κομμάτι από τη ζωή μου".

Η λιτή αφήγηση, η αμεσότητα στον λόγο, η έντονη προφορικότητα, το χιούμορ, ο παραστατικός τρόπος γραφής, αλλά και ο μικρός όγκος του βιβλίου, συμβάλλουν σε μια γρήγορη ανάγνωση, μόλις λίγων ωρών! 

Διαβάστε το μαζί με τα υπόλοιπα της σειράς και ταξιδέψτε μαζί τους!

Αποσπάσματα που ξεχώρισα:

"Απ΄τη στιγμή που άρχισαν οι σεισμοί, οι πολυκατοικίες της αυλής χάσανε την αγγλοπρέπειά τους. Οι άνθρωποι ξανάγιναν Ρωμιοί. Άρχισαν να χαιρετιούνται χωρίς να έχουν συστηθεί."

"Τώρα έχουμε ντίσκο και ροκ. Έχουμε σνακ μπαρς, νάιτ κλαμπς, κόκα - κόλα, τζιν εντ τόνικ, ντόνατς, χοτ ντογκς και τοστ. Ξεχάσαμε τη ρετσίνα και το κοκορέτσι, κοντεύουμε να ξεχάσουμε και τη γλώσσα μας."

"Περίεργο πράμα. Τι γίνεται ο άνθρωπος σαν γερνά. Εικόνες, ιστορίες ολόκληρες που συνέβηκαν τόσα χρόνια πίσω τα βλέπεις τώρα ζωντανά μπροστά σου λες και ήταν χτες."

"Για όνομα του Θεού, μόνο γκαζόν μη φυτέψουμε! Σκάψτε λάκκους και φυτέψτε θάμνους, και ανάμεσά τους αφήστε το χωματάκι του Θεού ελεύθερο, να το χαρούνε τα παιδιά. Να μπορούμε κι εμείς να δούμε λίγο χώμα, που ξεραθήκαμε πάνω στην άσφαλτο και στο τσιμέντο."

"Είναι θλιβερό πράμα να μαθαίνεις πως μέρη όπου έζησες, τόποι που αγάπησες, έπαψαν να υπάρχουν. Άλλο είναι ν΄ αλλάζει ένας τόπος, και άλλο είναι να παύει να υπάρχει."