Μέσα από την αφήγηση μιας Αγγλίδας, της Έρικας, η οποία επισκέπτεται την Ύδρα έπειτα από εξήντα χρόνια και θυμάται όσα έζησε εκεί, μαθαίνουμε για τη ζωή μιας παρέας νέων καλλιτεχνών (συγγραφέων, ζωγράφων και μουσικών) που έζησε στο νησί στις αρχές της δεκαετίας του '60.
Πρόκειται για ένα βιβλίο γεμάτο ήλιο, θάλασσα, καλοκαίρι και ερωτικές αναζητήσεις, ("...τα σώματά μας έλιωσαν καθώς η θάλασσα κι ο ουρανός γίνονταν μέλι. Όλο το απόγευμα βουτάμε, κολυμπάμε και στεγνώνουμε στον ήλιο"), όπου η μυθοπλασία συνδυάζεται όμορφα με την πραγματικότητα και το τραγούδι, ο χορός, οι λογοτεχνικές συζητήσεις και τα νυχτερινά μπάνια κυριαρχούν στις σελίδες του. Γίνεται αναφορά σε γνωστά πρόσωπα του καλλιτεχνικού (Χένρυ Φόντα, Μελίνα Μερκούρη) και λογοτεχνικού, κυρίως, χώρου (Ντοστογιέφσκι, Κάφκα, Χένρυ Μίλλερ, Σιμόν ντε Μποβουάρ, Σαρτρ, Τζακ Κέρουακ, Ρίλκε), ενώ δύο από τους βασικούς ήρωες αποτελούν ο γνωστός τραγουδοποιός Λέοναρντ Κοέν και η αγαπημένη του Μαριάννε.
Σε μια εποχή όπου το διεθνές jet-set απολαμβάνει τις ομορφιές της μαγευτικής Ύδρας οι ήρωες του βιβλίου χαρακτηρίζονται από μια τυχοδιωκτική συμπεριφορά και δρουν ενάντια στο κατεστημένο, μακριά από κοινωνικές συμβάσεις και γεμάτοι από ουτοπικά όνειρα, αλλά και βαθιά επιθυμία "να ζήσουν τα όνειρά τους".
Το νοσταλγικό, ρομαντικό και συγκινητικό αυτό ταξίδι εμπλουτίζεται από τις λυρικές περιγραφές του Υδραίικου τοπίου ("Το λιμάνι της Ύδρας ξεπροβάλλει ξαφνικά, δραματικά, σαν να σηκώθηκε μια αυλαία ανάμεσα από τα βουνά. Η συμμετρία των πέτρινων τοίχων και των αρχοντικών δημιουργεί ένα τέλειο πέταλο γύρω από το νερό όπου επάλληλες σειρές από άσπρα σπιτάκια υψώνονται σαν καθίσματα αμφιθεάτρου. Είναι ένα μαγικό κόλπο από χέρσα πέτρα, ένα θέατρο για ονειροπόλους"), αλλά και από πληροφορίες για την καθημερινότητα ("Ένα φανάρι από ξύλο και πλέγμα κρέμεται από τα δοκάρια της οροφής για να αποθηκεύονται τα τρόφιμα μακριά από μύγες και ποντίκια"), έθιμα ("...ο επιτάφιος γυαλίζοντας από τα εικονίσματα, μπαίνει στο νερό πάνω στους ώμους έξι όμορφων αντρών. Οι γυναίκες και τα παιδιά βγαίνουν μπροστά και μπήγουν κεριά για τους πνιγμένους προσφιλείς τους στην άμμο της ακροθαλασσιάς"), συνήθειες, γνωστές οικίες και κτίρια (αρχοντικό Τομπάζη, το σπίτι του ζωγράφου Νίκου Γκίκα, το γνωστό φαρμακείο του Ραφαλιά όπου "τα μπλε γυάλινα μπουκάλια είναι τοποθετημένα σε σκαλιστά ξύλινα ντουλάπια, κάτω από το βενετσιάνικο ταβάνι"), αλλά και φημισμένα μαγαζιά (μπαρ Λαγουδέρα, ταβέρνα του Ντούσκου, Πειρατής) του νησιού.
Όμορφες εικόνες, λοιπόν, μυρωδιές, γεύσεις και ήχοι μαγεύουν τον αναγνώστη και τον "ταξιδεύουν" σε γνωστές περιοχές του νησιού (Μανδράκι, Καμίνι, Πλάκες), όμως μέχρι εκεί!
Η έλλειψη πλοκής, τα υπερβολικά πολλά ονόματα, οι συχνές επαναλήψεις, καθώς και κάποια περίεργα "πισωγυρίσματα" του χρόνου, που κάθε άλλο παρά πετυχημένα είναι, κουράζουν και σε κάνουν να θέλεις να εγκαταλείψεις την ανάγνωση! Με κράτησαν οι περιγραφές και κάποια σημεία που αναφέρονταν στην "αιώνια" πάλη αρσενικού - θηλυκού!
Το βιβλίο, ενώ είχε όλες τις προϋποθέσεις για να χαρακτηριστεί ως ένα απολαυστικό ανάγνωσμα, νομίζω ότι δεν τα κατάφερε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου