Πολύς "θόρυβος" σημειώθηκε γι΄αυτό το βιβλίο τα δύο προηγούμενα χρόνια και πολλές διθυραμβικές κριτικές γράφτηκαν! Περίμενα λίγο να κοπάσει όλο αυτό και να το διαβάσω όσο γίνεται πιο ανεπηρέαστη!
Πρόκειται για έναν 15χρονο στην Κρήτη του '50 που έχει την ικανότητα να ακούει τις σκέψεις των νεκρών και να τις μεταφέρει στους ζωντανούς οικείους τους! Ύστερα από την προτροπή ενός θείου του αποφασίζει να εκμεταλλευτεί οικονομικά αυτό του το χάρισμα και αρχίζουν και οι δύο την περιοδεία στο νησί προσφέροντας τις υπηρεσίες τους! Το βιβλίο χωρίζεται σε κεφάλαια όπου σε κάθε ένα ένας νεκρός μιλάει για τη ζωή του, εξομολογείται, κατηγορεί, ειρωνεύεται, θυμώνει, επιθυμεί...Μέσα από τις σπονδυλωτές αυτές αφηγήσεις ο 15χρονος Φανούρης ωριμάζει σιγά-σιγά, μπαίνει στη φάση της ενηλικίωσης...
Πρωτότυπο θέμα, φοβερή γραφή, ενδιαφέρουσα η ανάμειξη δραματικών στοιχείων με στοιχεία μαγικού ρεαλισμού και σουρεαλιστικής κωμωδίας, πολλά τα θέματα που θίγονται και βοηθάνε τον αναγνώστη να σχηματίσει μια εικόνα για την εποχή, όπως η θέση της γυναίκας, οι ψυχικές νόσοι, η αυτοχειρία, η αμάθεια, θρησκευτικοί προβληματισμοί, η διαφθορά, η κοινωνική υποκρισία, η μοιρασιά της πατρικής κληρονομιάς, ο έρωτας! Εξαιρετικός, επίσης, ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται ο θάνατος, ως μια μορφή, δηλαδή, απελευθέρωσης, αφού οι νεκροί "τα λένε έξω από τα δόντια", προτιμώντας την αλήθεια και όχι το ψέμα με το οποίο έζησαν μια ζωή!
Όμως... η αφήγηση σε κάποια σημεία "έκανε κάποια κοιλιά" και το στοιχείο της υπερβολής έκανε πολλές φορές την εμφάνισή του! Όχι, δεν με ενόχλησε το έντονο ερωτικό στοιχείο, όπως κάποιους, επειδή διέκρινα κάπου εκεί την προσπάθεια του συγγραφέα να το παρουσιάσει σε αντιδιαστολή με το στοιχείο του θανάτου!
Ενδιαφέρον βιβλίο, όχι όμως αριστούργημα!
Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
"Οι άνθρωποι ό,τι δεν καταλαβαίνουν και ό,τι δεν τους μοιάζει το φοβούνται και ό,τι φοβούνται το κοροϊδεύουν, για να σκεπάσουνε τον φόβο, και ό,τι κοροϊδεύουν στο τέλος το μισούνε"
"Κάθε άνθρωπος δεν είναι μονάχα αυτό που βλέπουμε εμπρός μας, αλλά όσα έχει ως τότε ζήσει"
"Πόσο αδύναμοι και πόσο μόνοι είναι οι νεκροί, μ' ολόκληρη την ύπαρξή τους να εξαρτάται πια από τη μνήμη αυτών που μένουν πίσω.................και οι ερωτευμένοι δε διαφέρουνε πολύ απ' τους νεκρούς, όμοια ανήμποροι κι αυτοί, εξαρτούν τη σωτηρία τους από τη σκέψη ενός πλάσματος άλλου, εκτεθειμένοι στην αδιαφορία, ανυπεράσπιστοι στα καπρίτσια του, αθωράκιστοι, παραδομένοι..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου