Μετά τις ΔΕΚΑΕΠΤΑ ΚΛΩΣΤΕΣ ο Πάνος Δημάκης έγραψε αυτό το κοινωνικό ψυχογράφημα ή, αν προτιμάτε, ηθογραφικό μυθιστόρημα, που το διαβάζεις απνευστί, γοητευμένος και από το θέμα και από την υπέροχη γραφή του!
Μας μεταφέρει σε μια φανταστική κωμόπολη της ορεινής Αρκαδίας, τη Μερζένιστα, την οποία διασχίζει ο Μέλας ποταμός, μια ακόμα επινόηση του συγγραφέα! Βρισκόμαστε στο έτος 1949, με την Κατοχή και τον Εμφύλιο να έχουν τελειώσει, αλλά με έναν άλλον εμφύλιο να ξεκινά ανάμεσα στους χίλιους κατοίκους της περιοχής, τον οποίο υποκινεί μια σκληρή, αδίστακτη, φιλόδοξη και δολοπλόκος γυναίκα, η Μάγδα Ζεϊρη, χήρα του πρώην δημάρχου. Ενώ προς τα έξω παρουσιάζει ένα πρόσωπο ηθικό που βασίζεται σε χριστιανικές αρχές, προσπαθεί να ασκήσει επιρροή στους κατοίκους και να τους μετατρέψει σε πιόνια της, θεωρώντας τον εαυτό της ανώτερο από τους άλλους και επιθυμώντας την εξουσία με οποιονδήποτε τρόπο!
Σε μια κλειστή επαρχιακή κοινωνία παρουσιάζονται οι ανθρώπινες σχέσεις στη χειρότερη μορφή τους, με τα πάθη, το μίσος, τη διχόνοια, τον φανατισμό, την έλλειψη ενοχών και τη χειραγώγηση να πρωταγωνιστούν, ενώ κυριαρχεί η αιώνια διαμάχη του καλού με το κακό!
Το μυθιστόρημα χαρακτηρίζει η διαχρονικότητα, καθώς διαβάζοντάς το συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά που συμβαίνουν στο βιβλίο, ίσως μερικές φορές με μία δόση υπερβολής, θα μπορούσαν να συμβούν σε οποιαδήποτε ελληνική περιοχή και εποχή!
Εκείνα που μου άρεσαν ιδιαίτερα είναι: 1) Οι λυρικές περιγραφές της Αρκαδικής γης που αποδεικνύουν την αγάπη του συγγραφέα για τη γενέτειρά του, 2) το εξαιρετικό "χτίσιμο" των χαρακτήρων, των οποίων παρακολουθούμε τις προσωπικές ιστορίες που είναι γεμάτες απιστίες, μυστικά, πάθη, ζήλιες, 3) το τέλος, όταν έρχεται η πολυπόθητη κάθαρση, 4) η υπέροχη γραφή του Δημάκη με τους συμβολισμούς στα κύρια ονόματα και 5) οι προβληματισμοί που γεννιούνται στο μυαλό του αναγνώστη!
Κλείνοντας το βιβλίο κατέληξα στο συμπέρασμα ότι από τους ανθρώπους μπορείς να περιμένεις το καλύτερο, αλλά και το χειρότερο, ενώ αποφάσισα να ξαναδιαβάσω την ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ του Gustave Lebon!
Ο συγγραφέας, πάντως, κλείνει την ιστορία του με έναν αισιόδοξο τόνο μιλώντας για την αγάπη και την ομόνοια με τα οποία μπορείς να πετύχεις πολύ περισσότερα παρά με τη σύγκρουση και τον διχασμό!
Χαρακτηριστικά αποσπάσματα του βιβλίου:
"Η δύναμη θέλει σύνεση. Και για να την αποκτήσεις και για να τη διατηρήσεις"
"Το πάθος είναι βαρύτερο από τον έρωτα. Ο έρωτας είναι άνεμος, είναι ελαφρύς και χαρούμενος. Το πάθος είναι αναμμένα κάρβουνα, με φλόγες που ζυγίζουν τόνους"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου