Μετά το συναρπαστικό ΔΕΚΑ ΚΑΙ ΔΕΚΑ του Σπύρου Κακατσάκη έφτασε η ώρα της ανάγνωσης και του επόμενου βιβλίου του! Οι ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΠΟΥΗΣ με κέρδισαν από τις πρώτες σελίδες!
Σύμφωνα με τον συγγραφέα πρόκειται για "κοινωνικό μυθιστόρημα με έντονα στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ και μυστηρίου".
Μια εξαφάνιση το 1996 και ένας ήρωας το 2022 που προσπαθεί να αντιμετωπίσει κάποιες εφιαλτικές προβλέψεις για το μέλλον του αποτελούν τις δύο φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους ιστορίες του βιβλίου, που, όμως, κάποια στιγμή συγκλίνουν! Δύο τόποι, δύο χρόνοι, αρκετά μυστικά, αποκαλύψεις που γίνονται σταδιακά, μυστήριο και η αγωνία "να χτυπάει κόκκινο"!
Πρωτότυπη κεντρική ιδέα την οποία αναπτύσσει ο συγγραφέας με εκπληκτικό τρόπο, φοβερή πλοκή, πολύ καλή ψυχογράφηση χαρακτήρων, γρήγορη εξέλιξη που δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα, ανατρεπτικό φινάλε και εξαιρετική γλώσσα!
Στο βιβλίο θίγονται, επίσης, και διάφορα κοινωνικά ζητήματα, όπως η αδικία, η διαφθορά, η κάθε μορφής βία, η ζωή στις μικρές κοινωνίες, οι δυσλειτουργικές οικογενειακές σχέσεις, ενώ ευχάριστη έκπληξη αποτελεί η εμφάνιση κάποιων ηρώων που τους είχαμε συναντήσει στο προηγούμενο βιβλίο!
Ο αναγνώστης φορτίζεται συναισθηματικά, προβληματίζεται και αγωνιά συνεχώς!
Τέλος, εύκολο στην ανάγνωσή του το καθιστούν, από τη μια τα μικρά κεφάλαια στα οποία είναι χωρισμένο το βιβλίο, αλλά και το μαλακό εξώφυλλο, το τόσο χαρακτηριστικό των εκδόσεων ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ!
Το προτείνω ανεπιφύλακτα, ενώ περιμένω εναγωνίως το επόμενο βιβλίο του συγγραφέα!
" Η φράση ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΠΟΥΗΣ χρησιμοποιείται για να δηλώσει την απώλεια πολύτιμου χρόνου, η οποία έχει συχνά ολέθριες συνέπειες"
"Ο χαμένος χρόνος είναι η χειρότερη απώλεια που μπορούμε να φυλάξουμε για τον εαυτό μας. Αφήνουμε τη μοναδικότητα της ψυχής να πέφτει από την παλάμη μας. Αυτή δε θα αναπληρωθεί ποτέ. Κοιτάμε το παρακάτω, το επόμενο, το αύριο. Χάνουμε το τώρα, το εγκαταλείπουμε να γίνει χθες. Και δεν έχουμε επενδύσει σε αυτό"
"Πόσο ανόητοι είμαστε οι άνθρωποι γενικά! Ερμηνεύουμε γεγονότα και καταστάσεις, όπως μας συμφέρει, τους φοράμε τα ρούχα που θέλουμε να βλέπουμε, εθελοτυφλούμε και δεν κοιτάμε αυτό που υπάρχει μπροστά μας"
"Η ζωή του ανθρώπου είναι σαν τον ουρανό. Ο λαμπερός ουρανός, αυτός με το θαυμαστό γαλάζιο, είναι η αρχή μας, το πρωινό. Βγαίνουμε στο ξέφωτο, ανέμελοι χαιρόμαστε τον καθαρό ήλιο, ανυποψίαστοι βλέπουμε το πρώτο σύννεφο. Γιατί ένα σύννεφο δε φτάνει για να σκιάσει το μπλε του κοβαλτίου μας. Ούτε το δεύτερο που σχηματίζεται λίγο παραπέρα. Ούτε και το τρίτο. Γιατί έτσι γίνεται. Δε φτιάχνεται μονομιάς το μαύρο. Είναι αυτός ο ύπουλος τρόπος που σκοτεινιάζει τη ζωή μας. Ένα σύννεφο τη φορά, μια συμφορά κάθε τόσο, ένα βαρίδι πότε πότε, και δε συνειδητοποιείς το σημείο που έγινε η μετάβαση από την καλοκαιρία στη μόνιμη καταχνιά"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου