Ξεκινάς να διαβάζεις αυτό το βιβλίο θεωρώντας ότι έχεις μπροστά σου απλώς μια ερωτική ιστορία και σιγά - σιγά συνειδητοποιείς ότι υπάρχει ένα ιστορικό υπόβαθρο που καλύπτει μεγάλο μέρος του 20ου αι.
Δύο νέοι άνθρωποι, ο γοητευτικός, έξυπνος και με αίσθηση του χιούμορ, τυχοδιώκτης και επαγγελματίας χορευτής Μαξ Κόστα και η όμορφη, πλούσια και παντρεμένη Μέντσα Ινθούνθα, συναντιούνται το 1928 στο υπερωκεάνιο "Καπ Πολόνιο" που ταξιδεύει από Ευρώπη προς Μπουένος Άιρες και συνδέονται ερωτικά. Ο έρωτάς τους θα διακοπεί και θα αναζωπυρωθεί άλλες δύο φορές, μία στη Νίκαια της Γαλλίας το 1937 και ενώ ο φασισμός απλώνει τα πλοκάμια του στην Ευρώπη και τα μαύρα σύννεφα του πολέμου πλησιάζουν απειλητικά, και, αργότερα, το 1966, στο Σορέντο της Ιταλίας, ενώ μαίνεται ο Ψυχρός πόλεμος, όταν, σε ώριμη πια ηλικία, θα έρθουν αντιμέτωποι με μυστικά του παρελθόντος.
Οι εναλλαγές παρόντος - παρελθόντος γίνονται με απόλυτη φυσικότητα, οι περιγραφές προσώπων, ρούχων, κοσμημάτων, χώρων είναι γλαφυρές και λεπτομερείς, ενώ ο συγγραφέας καταφέρνει με έναν εξαιρετικό τρόπο και με πολύ καλό χειρισμό του λόγου να μας μεταφέρει από την πιο φτωχή γειτονιά στα κοσμικότερα σαλόνια.
Το βιβλίο θυμίζει κινηματογραφική ταινία, καθώς συναντάς σ' αυτό αταίριαστους έρωτες, μουσική και χορό με πρωταγωνιστή το αισθησιακό τανγκό, μαργαριταρένια κολιέ, ένοχα μυστικά, ερωτικά τρίγωνα, επικίνδυνα παιχνίδια, ταξίδια, πολυτελείς βίλες, ίντριγκες, δολοφονίες, ενώ δε λείπουν τα πολιτικά και καλλιτεχνικά στοιχεία, καθώς και οι αναφορές σε παρτίδες και τεχνικές σκακιού.
Ατμοσφαιρικό και εντυπωσιακό μυθιστόρημα που κερδίζει τον αναγνώστη παρά την αργή εξέλιξη της πλοκής του και του προκαλεί ποικιλία συναισθημάτων, όπως συγκίνηση, θυμό, νοσταλγία και κάποια αδιόρατη μελαγχολία με το γλυκόπικρο τέλος του.
Χαρακτηριστικά αποσπάσματα του βιβλίου:
"Κανείς δεν είναι πιο πιστός από τις γυναίκες με παρελθόν, γιατί ξέρουν τι διακινδυνεύουν"
"Το μισό σαλόνι με σιχαίνεται αυτή τη στιγμή, κατέληξε ο Μαξ. Το άλλο μισό είναι γυναίκες"
"Αυτή η γυναίκα ήταν από εκείνες που με την πρώτη ματιά φαίνονται κομψές και με τη δεύτερη όμορφες"
"Το τανγκό δεν απαιτούσε αυθορμητισμό, αλλά υπαινικτικές προθέσεις που εκτελούνταν αμέσως μέσα σε μια σιωπή εχέμυθη, σχεδόν χολωμένη"
"Είναι από εκείνες τις γυναίκες που μας βοηθούν να κατανοήσουμε την εποχή στην οποία είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε"
"Τα λόγια της ήταν φτιαγμένα από σιωπές και αντανακλάσεις λιωμένου μελιού"
"Στο σκάκι δεν υπάρχουν συμπτώσεις. Μόνο λάθη και σωστά"
Η ιστορία του Αργεντίνικου Tango.
Το Αργεντίνικο ταγκό έχει τις ρίζες του στους δρόμους του Buenos Aires, στην Αργεντινή, απ' όπου πήρε και το όνομά του. Στα μέσα του 1800, οι αφρικανοί σκλάβοι της περιοχής συγκεντρώνονταν και εκφράζονταν μέσω του χορού (λέγεται ότι αρχικά ο χορός χορευόταν αποκλειστικά από άντρες) . Η έλλειψη θέσεων εργασίας υποχρέωσε τους χορευτές να βελτιώσουν την τεχνική και τις κινήσεις τους αναδεικνύοντας έτσι το Αργεντίνικο ταγκό σε μια εξελιγμένη μορφή χορού.
Ένα ακόμα γεγονός που συνέβαλε στην εξέλιξη του χορού ήταν η άνιση κατανομή ανδρών και γυναικών στην περιοχή. Λόγω των μεταναστεύσεων ο ανδρικός πληθυσμός υπερείχε αριθμητικά από τον γυναικείο πληθυσμό. Έτσι οι άνδρες προκειμένου να κατακτήσουν κάποια γυναίκα διαγωνίζονταν στο ταγκό με αποτέλεσμα να εξασκούνται συστηματικά βελτιώνοντας έτσι την ποιότητα του χορού.
Το Αργεντίνικο ταγκό όμως δεν περιοριζόταν μόνο σε αυτούς τους χώρους. Το στυλ του Αργεντίνικου ταγκό επηρεάστηκε σημαντικά και από τους αλήτες και τους προαγωγούς του Buenos Aires οι οποίοι χόρευαν με τις ιερόδουλες, καθώς ο χορός εξέφραζε τη μεταξύ τους σχέση. Στις ιερόδουλες οφείλεται και ο έντονα αισθησιακός χαρακτήρας του χορού, καθώς προσπαθούσαν να σαγηνεύσουν άντρες με ερωτικές κινήσεις.
Στους οίκους ανοχής του Buenos Aires οι ιερόδουλες χρησιμοποιούσαν το ταγκό ως κάλυψη σε περίπτωση που γίνονταν αντιληπτές από την αστυνομία (αν δεν είχε δωροδοκηθεί). Ο «χορός» έπρεπε να γίνεται όσο το δυνατόν πιο απλά, ώστε να φαίνεται ότι γινόταν «μάθημα χορού». Γι' αυτό και οι οίκοι ανοχής έγιναν γνωστοί ως «Ακαδημίες Χορού».
Εξαιτίας της συσχέτισής του με την πορνεία, το Αργεντίνικο ταγκό απορρίφθηκε από την «αφρόκρεμα» του Buenos Aires. Η εμφάνιση ενός νέου μουσικού οργάνου στην ευρωπαϊκή κοινότητα το 1880, η μελωδία του οποίου ταίριαζε απόλυτα με τη μουσική του Αργεντίνικου ταγκό, καθώς και το νέο στιχουργικό είδος του 1900 που αναφερόταν σε χαμένους έρωτες, στην νοσταλγία και την ίδια την αγάπη για το ταγκό, γραμμένο στη γλώσσα των δρόμων του Buenos Aires, οδήγησαν στη ραγδαία διάδοση του χορού και στην Ευρώπη. Οι Ευρωπαίοι διαμόρφωσαν το χορό έτσι, ώστε να είναι πιο ευπρεπής, δίνοντάς του τη μορφή του Ευρωπαϊκού ταγκό, το οποίο έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές στην υψηλή κοινωνία.
Σήμερα, η δημοτικότητα του Αργεντίνικου ταγκό έχει φτάσει στα ύψη ιδιαίτερα μέσω των παρουσιάσεων ταγκό που γίνονται από επαγγελματίες χορευτές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου