Βιβλίο αγαπημένο και χιλιοδιαβασμένο! Κάθε φορά που το διαβάζω ανακαλύπτω και κάτι καινούργιο! Το θέμα: Η ανάλυση της σχέσης ενός ζευγαριού, το οποίο ύστερα από μια διήμερη εκδρομή χωρίζει για πολλοστή φορά και για πολλοστή φορά ξανασμίγει.
Μην περιμένετε κάποια ιδιαίτερη πλοκή, δεν υπάρχει! Όπως, επίσης, δεν υπάρχουν ονόματα των δύο ηρώων! Υπάρχουν μόνο οι βαθύτερες σκέψεις τους, τα συναισθήματά τους και η κριτική που κάνει ο ένας για τη συμπεριφορά του άλλου, και όλα αυτά ειπωμένα από έναν τριτοπρόσωπο "παντογνώστη" αφηγητή, ο οποίος, άλλοτε από την πλευρά του άντρα και άλλοτε από την πλευρά της γυναίκας εκφράζει τους προβληματισμούς τους, τους φόβους τους, τα "θέλω" τους.
Πρόκειται για δύο καθημερινούς ανθρώπους, αντίθετους χαρακτήρες, που δε μοιάζουν ευτυχισμένοι, αλλά που συνυπάρχουν αρκετά χρόνια κάνοντας αρκετούς συμβιβασμούς λόγω του φόβου της μοναξιάς και οι οποίοι οδηγούνται σε συνεχείς παρεξηγήσεις, γιατί δεν εκφράζουν ανοιχτά τα συναισθήματά τους ο ένας στον άλλον με αποτέλεσμα να δημιουργούνται παρανοήσεις.
Η ψυχαναλυτική προσέγγιση των δύο ηρώων είναι εξαιρετική! Διαβάζεις και σου φαίνονται τόσο γνώριμα όλα αυτά! Ταυτίζεσαι με τους ήρωες και νομίζεις ότι η συγγραφέας όταν έγραφε το βιβλίο είχε στο μυαλό της εσένα! Η γραφή από την άλλη είναι τόσο λυρική και το λεξιλόγιό της τόσο προσεγμένο, ώστε δε σταματάς να υπογραμμίζεις και να υπογραμμίζεις...
Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το βιβλίο ως ένα δοκίμιο για τον έρωτα, γιατί στην πραγματικότητα αυτός πρωταγωνιστεί!
Αξίζει να διαβαστεί από όλους!!!
Χαρακτηριστικά αποσπάσματα του βιβλίου:
"Η ουσία του έρωτα είναι ανυπόμονη, εγωίστρια, σπασμωδική και ανόητη, ούτε ψυχραιμία ξέρει ούτε κοινό νου. Είναι το θεότυφλο έντομο που κουτουλά και ξανακουτουλά πάνω στον ηλεκτρικό γλόμπο που το καίει και το μαγνητίζει μέχρι να τσουρουφλιστεί."
"Την αγαπά κυρίως γι' αυτά που σ' αυτήν βρίσκει, ενώ εκείνη τον αγαπά για όσα φαντάζεται πως του βρίσκει."
"Αν ο καιρός που περνά φθείρει τον ενθουσιασμό, σ' αντάλλαγμα σου προσφέρει ζεστασιά κι ανθρώπινη έγνοια, κι είναι φορές που τίποτα δε συγκρίνεται μ' αυτά τα τελευταία."
"Εκείνος αγαπούσε αυτή την ειρηνική σιωπή και την έβρισκε μεστή. Ένιωθε πως του φέρνει την κοπέλα του ακόμα πιο κοντά του και πως την κάνει πιο ενδιαφέρουσα. Εκείνη τη φοβότανε αυτή τη σιωπή και την έβρισκε άδεια, ύποπτη, ένιωθε πως της τραβά τον αγαπημένο της πολύ μακριά της. Όταν αυτός σιωπούσε, δεν της έδινε στίγμα πού βρίσκεται ανά πάσα στιγμή κι ήταν σα να έχανε το έδαφος κάτω απ' τα πόδια της."
"Οι άνθρωποι ποθούν τόσο να ευτυχήσουν που βουτούν μέσα σε πάμπολλες πιθανότητες δυστυχίας για ελάχιστες πιθανότητες της ευτυχίας. Σε μαύρους ωκεανούς βουτούν αναζητώντας ένα νησάκι αμφίβολο."
"Δεν τον συγκινούσαν τα όμορφα μάτια, αλλά το ωραίο βλέμμα."
"Υπάρχουν κάποια στοιχεία στον άλλον που σαν καρφιά σε καρφώνουν πάνω του και σε ακινητούν ακόμα κι αν ολόκληρη η λογική σου τον απορρίπτει, ακόμα κι αν χιλιάδες κουσούρια του σε διώχνουν πέρα."
"Συνήθως λέμε πως μας καταλαβαίνουν όταν αυτό που καταλαβαίνουν μας κολακεύει."
"Η ιδανική ερωτική κατάσταση που εύχεται ο καθένας είναι εκείνη που ο άλλος θα είναι ακλόνητα πιστός, ενώ ο ίδιος θα έχει την ευχέρεια να είναι άπιστος."
"Κανείς δεν μπορεί να σ' εξαπατήσει ευκολότερα απ' αυτόν με τον οποίο είσαι ερωτευμένη."
"Χρειάζεται να ακούσει να της τον κατηγορούν και να τη διευκολύνουν σ' αυτήν τη σωτήρια απόφασή της να τον χωρίσει."
"Η μεγαλύτερη σύνεση στον έρωτα είναι να ξέρεις πότε θα πεις: τέρμα."
"Ο ερωτικός χωρισμός είναι το μεγαλύτερο στρες μετά τον θάνατο αγαπημένου προσώπου."
"Αν στο πάτωμα του εαυτού σου μόνος δεν μπορείς να σταθείς, πώς να ισορροπήσεις στο τεντωμένο σχοινί της σχέσης;"
"Όσο γερνούν καταλήγουν να σκέφτονται, "υπάρχουν και χειρότερα", αντί "υπάρχουν και καλύτερα" που σκέφτονταν πιο νέοι."
"Τίποτα δεν ομορφαίνει ένα πρόσωπο όσο η δυσκολία, η απόσταση, η άρνηση. Τίποτα δε σε σπρώχνει ορμητικότερα προς κάποιον όσο το εμπόδιο να τον πλησιάσεις."
"Δεν είναι μόνο που σιωπά (το τηλέφωνο) και δεν κουδουνίζει, είναι και το μαρτύριο του πειρασμού ν' απλώσεις το χέρι και να τηλεφωνήσεις εσύ, να βάλεις τέλος σ' αυτή την αρρώστια της παθητικότητας που σε σταυρώνει."
"Έναν άντρα ανώτερο χρειαζότανε, ζεστό και με κατανόηση, στον οποίο να μπορεί να μιλά ακόμα και για κείνον, ιδίως για κείνον. Για όσα του καταμαρτυρεί, τα παράπονά της, τις απογοητεύσεις της. Έναν άντρα που θα μπορούσε ακόμα και να τον νοσταλγεί μαζί του...Να την παρηγορεί, να τη νοιάζεται κι η ανώτερη στάση του να της αποδείχνει τον άλλον που έχασε, ακόμα χειρότερο και περιφρονητέο κι ευτυχώς που λυτρώθηκε."
"Όσο περνούν οι μοναχικές μέρες της, τόσο αρχίζει πάλι ν' ανεβαίνει στην εκτίμησή της εκείνος. Όσο σιωπά εξυψώνεται. Τον ανακαλύπτει ξανά, τον κοιτά λουσμένο με φωτισμούς νέους, από άλλες γωνιές. Έρχονται στιγμές που φαίνεται φαντασμαγορικός. Όσο τίποτα δε βρίσκει να αντικαταστήσει αυτά που της πρόσφερε, τόσο η έλλειψή του μεγαλώνει κι όσο η έλλειψή του μεγαλώνει, μεγαλώνει η αξία του."
"Κάθε τόσο σηκώνει το ακουστικό να δει αν λειτουργεί η γραμμή και πανικόβλητη το ξανακλείνει μήπως ακριβώς τώρα της τηλεφωνά και τον χάσει."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου