ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΗ ΡΩΜΗ (Τζανφράνκο Καλίγκαριτς)

 

Δεν πρόκειται απλά για ένα αισθηματικό ρομάντζο, αν και ο έρωτας παίζει σημαντικό ρόλο, ούτε για έναν ταξιδιωτικό οδηγό στην Αιώνια Πόλη, αν και οι περιγραφές της Ρώμης, ιδίως της νυχτερινής, είναι μαγευτικές. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτά, γι' αυτό χρειάζεται την αμέριστη προσοχή μας όταν το διαβάζουμε! 

Πρόκειται για στοχαστικό ανάγνωσμα με βασικό ήρωα έναν δημοσιογράφο, τον Λέο Γκατζάρα, έναν μποέμ μελαγχολικό τύπο, ο οποίος φεύγει από τη γενέτειρά του, το Μιλάνο, και εγκαθίσταται στη Ρώμη όπου βυθισμένος σε ένα υπαρξιακό τέλμα απασχολείται σε εφήμερες εργασίες, μένει σε δωμάτια ξενοδοχείων ή φιλοξενείται σε σπίτια φίλων, διαβάζει πολύ, πίνει σε υπερβολικό βαθμό, αναλώνεται σε εφήμερες σχέσεις ("συχνά πυκνά ξυπνούσα σε ξένα κρεβάτια") και πηγαίνει σε δείπνα με πλούσιους και μορφωμένους φίλους του ("είχα κάνει φίλους, όλοι τους άνθρωποι που γυρόφερναν σαν εμένα, διανοούμενοι ως επί το πλείστον, με βλέμμα όλο αγωνία..."). Καταλύτη στη ζωή του αποτελεί η γνωριμία του, την ημέρα των γενεθλίων του, με την Αριάννα, μια φοιτήτρια αρχιτεκτονικής, αρκετά ιδιόρρυθμη, της οποίας η κατάκτηση δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Ο Λέο περιπλανιέται σε έναν κόσμο στον οποίο αισθάνεται ότι δεν ανήκει, αλλά δεν αποφασίζει να ξεφύγει. Η ανάγκη του για ζωή είναι έντονη, χωρίς, όμως, να τον γεμίζει τίποτα, αν εξαιρέσουμε τη μεγάλη αγάπη του για το διάβασμα, και παραμένει απαθής παρατηρητής, αποστασιοποιημένος, χωρίς στόχους και φιλοδοξίες, με βασικό χαρακτηριστικό το υπαρξιακό του κενό.

Η γκρίζα, βροχερή  και μελαγχολική Ρώμη παρουσιάζεται ως ένας ζωντανός οργανισμός που σε γοητεύει, αλλά στο τέλος σου γκρεμίζει κάθε σου προσδοκία.

Οι υπαρξιακές ανησυχίες των ηρώων, οι οποίοι αναζητούν το βαθύτερο νόημα της ζωής και σου δίνουν την εντύπωση ότι φωνάζουν συνεχώς "βοήθεια", ενώ βυθίζονται ολοένα σε ένα τέλμα, η έντονη παρουσία της μοναξιάς ακόμα και μέσα στον κόσμο και η συνειδητοποίηση ότι όλα είναι μάταια ("περιφερόμουν στο διαμέρισμα έρμαιο ενός ακατανίκητου αισθήματος ματαιότητας"), θυμίζουν έργα του Καμύ, αλλά και τη γνωστή ταινία του Φελίνι "La dolce Vita".

Κινηματογραφική η γραφή, πολύ ωραία η απόδοση του κλίματος της πόλης και της εποχής (κάπου στις αρχές του εβδομήντα), αρκετές οι λογοτεχνικές αναφορές σε τίτλους βιβλίων, αποσπάσματα από αυτά ή συγγραφείς, έξυπνοι οι διάλογοι, συγκλονιστικό το φινάλε!

Ο αναγνώστης νιώθει αντικρουόμενα συναισθήματα διαβάζοντας για μια νεότητα που αναζητά πολλά, χωρίς να ξέρει ούτε ποια είναι αυτά, αλλά ούτε και ποιος είναι ο τρόπος για να τα βρει, ενώ αυτό που συνειδητοποιεί στο τέλος είναι ότι κανένας δεν μπορεί να γλυτώσει από τον εαυτό του.

Συναρπαστικό αφήγημα που αξίζει να διαβαστεί! 

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα του βιβλίου:

"Είμαστε αυτό που είμαστε, όχι λόγω των ανθρώπων που έχουμε συναντήσει, αλλά όλων εκείνων που έχουμε αφήσει πίσω μας."

"Τα βιβλία προξενούν διαφορετικές εντυπώσεις ανάλογα με την ψυχική μας κατάσταση τη στιγμή που τα διαβάζουμε. Ένα βιβλίο που στην πρώτη ανάγνωση σου είχε φανεί κοινότοπο, στη δεύτερη ανάγνωση μπορεί να σε μαγέψει, μόνο και μόνο επειδή στο μεταξύ πέρασες μια στεναχώρια ή έκανες ένα ταξίδι ή ερωτεύτηκες. Με λίγα λόγια επειδή βίωσες κάτι."

"Οι όμορφοι άνθρωποι είναι πάντα απρόβλεπτοι. Ξέρουν πως ό,τι κι αν κάνουν, οι άλλοι θα τους το συγχωρέσουν."

"Η ομορφιά δε ζέχνει ούτε κόπο ούτε μόχθο, έρχεται κατευθείαν από τον Θεό και αυτό από μόνο του φτάνει για να την κάνει μοναδική πραγματική ανθρώπινη αριστοκρατία."

"Δύο άνθρωποι κάνουν περισσότερη σιωπή από έναν."

 

Αγαπημένο τραγούδι στο οποίο γίνεται αναφορά στο βιβλίο: ROBERTA από τον Peppino Di Capri