ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ (Αντώνης Σουρούνης)

 

Ο Αντώνης Σουρούνης γράφει για τα παιδικά του χρόνια στη μετεμφυλιακή Θεσσαλονίκη, κάπου στην οδό Μουσών, και μας παρουσιάζει την οικογένειά του, τους φίλους του και τους γείτονές του, τον δικό του μικρόκοσμο δηλαδή, που είναι γεμάτος ανεμελιά, καθώς οι μοναδικές ανησυχίες του μικρού ήρωα είναι αν και με ποιον τρόπο θα αποκτήσει την πρώτη δερμάτινη μπάλα, αν θα βρει ανταπόκριση στις πρώτες του ερωτικές αναζητήσεις και κυρίως αν θα καταφέρει ποτέ να προφέρει το ρ.

Γελάς, συγκινείσαι, προβληματίζεσαι με την προσπάθεια του ήρωα να καταλάβει τον κόσμο του, έναν κόσμο τόσο διαφορετικό από τον σημερινό, ενώ συγχρόνως σε κατακλύζει η νοσταλγία για τα δικά σου παιδικά χρόνια!

Μου άρεσε το γεγονός ότι ¨ταξίδεψα¨ σε γνωστές περιοχές της Θεσσαλονίκης, όπως είναι το Γεντί Κουλέ, τα Λαδάδικα ή το Σέιχ Σου, καθώς και ότι αυτό έγινε με μια γλώσσα που βασικό της χαρακτηριστικό είναι η έντονη προφορικότητα και ο ρεαλισμός!

Δεν μου άρεσε που στις τελευταίες σελίδες παρουσιάζει πολύ σύντομα το τέλος των δικών του αγαπημένων προσώπων. Δίνει την εντύπωση ότι βιάζεται να τελειώσει το βιβλίο! Επίσης με ενόχλησαν και δυσκόλεψαν την ανάγνωσή μου οι συνεχείς εγκιβωτισμοί (η μία ιστορία μέσα στην άλλη), αλλά και το γεγονός ότι η αφήγηση είναι συνειρμική, η μία σκέψη δηλαδή διαδέχεται την άλλη χωρίς κάποια λογική σειρά! Σε κάποια σημεία, μάλιστα, θεωρώ ότι πλατειάζει υπερβολικά...

 Δε νομίζω να αναζητήσω άλλο βιβλίο του συγγραφέα!

Υ.Γ. Στη φωτό διακρίνεται η γάτα μου η Τρούφα που βρήκε μάλλον κι αυτή το βιβλίο αδιάφορο και αποκοιμήθηκε...