Χρόνος: 1926-1948
Είδος: Ηθογραφικό ιστορικό μυθιστόρημα
Βασικοί ήρωες: Μια ναυτική τυπική οικογένεια της εποχής με τον πατέρα να λείπει συνεχώς σε ταξίδια, τη μητέρα να παίρνει όλες τις σημαντικές αποφάσεις για τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, τις δύο κόρες, οι οποίες ερωτεύονται τον ίδιο άνδρα, αλλά τον παντρεύεται η μία από αυτές. Βασική ηρωίδα, όμως, είναι η ίδια η θάλασσα που διαμορφώνει χαρακτήρες, υποκινεί συγκεκριμένες συμπεριφορές και οδηγεί σε αποφάσεις μοιραίες για τη ζωή!
Περιβάλλον: Όλα συμβαίνουν σε μια κλειστή και συντηρητική κοινωνία όπου κυριαρχεί το πάθος για κοινωνική άνοδο, το συμφέρον, ο θρήνος για χαμένες ζωές, η στέρηση!
Τι μου θύμισε: Αρχαίο ελληνικό δράμα, τη Μεγάλη Χίμαιρα του Καραγάτση, ηθογραφικό διήγημα του Παπαδιαμάντη!
Τι μου άρεσε: Η μαγευτική αφήγηση με αυτόν τον ποιητικό τρόπο γραφής που σε ταξιδεύει, η ναυτική ορολογία που μαζί με την Ανδριώτικη ντοπιολαλιά σου μεταφέρει το άρωμα της θάλασσας, μυρωδιές από γιασεμιά και νυχτολούλουδα, αλλά και από φουρτάλια και λουκάνικο που τσιτσιρίζει στο τηγάνι, οι ζωντανές εικόνες και οι υπέροχες περιγραφές που σε φέρνουν πιο κοντά στα προβλήματα των τραγικών ηρώων, η πετυχημένη εναλλαγή του πρώτου με το τρίτο πρόσωπο και η αναφορά σε σπουδαία ιστορικά γεγονότα της εποχής, όπως οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, η Κατοχή και ο Εμφύλιος.
Τι δεν μου άρεσε: Ο μακροπερίοδος λόγος που σε πολλά σημεία δυσκολεύει την κατανόηση του κειμένου με αποτέλεσμα να γυρίζεις πίσω και να διαβάζεις ξανά την παράγραφο για να την καταλάβεις, αλλά και το στενάχωρο θέμα που σου δημιουργεί έναν κόμπο στο λαιμό.
Λέξη κλειδί: ΜΟΝΟΠΑΤΩΣΙΑ στο σπίτι που μένουν οι δύο αδερφές και η οποία λέξη παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της υπόθεσης.
Γενικός χαρακτηρισμός: Συγκινητικό, ατμοσφαιρικό, καταθλιπτικό!
Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
"Η έπαρση της νιότης είναι το ωραιότερο λάθος στη ζωή, πολύ συχνά τα ταίρια σμίγουν αταίριαστα"
"Πολύ μικρή τελικά η Μικρά Αγγλία για να χωρέσει τα μεγάλα αισθήματα"
"Το είδος του δικού της γάμου ήταν μια ζωή στην αναμονή και πρώτο βραβείο πίστης, μα το έπαθλο δεν άξιζε φράγκο"
"Ήταν η ίδια η ζωή που τα κανόνιζε έτσι, να βαστάει ένας έρωτας λίγο κι ένας καημός πολύ"
"Η απειλή του πολέμου έκανε τους ανθρώπους να σφίγγονται πιο τρυφερά ή πιο απελπισμένα, χωρίς να βιάζονται να ξεκολλήσουν ο ένας από τον άλλο"
"Τα μακρινά χλιμιντρίσματα, η μυρωδιά των διψασμένων χωραφιών, ένα ξαφνιασμένο πουλί, ένα κουνάβι που τίναξε την ουρά του και χάθηκε πίσω από κάτι βατομουριές, αυτός ήταν ο τόπος τους"
"Τι να έκαναν οι άνθρωποι; Ευτυχώς επινοούσαν άπειρους τρόπους να αντέχουν τα αβάσταχτα, να συνηθίζουν τα δυσβάσταχτα, να συγχωρούν τα αδικαιολόγητα, να ερμηνεύουν τα απίστευτα, να λένε τα ανείπωτα, κι όλα αυτά για να μη μένουν μόνοι"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου