Πόσο δύσκολο είναι για έναν συγγραφέα να γράψει ένα μυθιστόρημα και να αναφέρεται σε ιστορικά γεγονότα που απέχουν ελάχιστα έως καθόλου από την εποχή του! Πόσο αντικειμενικός μπορεί να είναι ή πόσο παρεξηγήσιμος από μια μεγάλη μερίδα του αναγνωστικού κοινού; Κι όμως ο Φερνάντο Αραμπούρου κατάφερε με την ΠΑΤΡΙΔΑ να γράψει ένα καταπληκτικό βιβλίο που, ίσως, σε μερικά χρόνια συμπεριληφθεί στη λίστα με τα καλύτερα βιβλία όλων των εποχών!
Μεταφερόμαστε στη χώρα των Βάσκων, όπου η ΕΤΑ από ομάδα αντίστασης κατά του φρανκικού καθεστώτος εξελίχθηκε σε παραστρατιωτική, τρομοκρατική, ένοπλη οργάνωση διαπράττοντας απαγωγές και δολοφονίες. Η αφήγηση καλύπτει τη χρονική διάρκεια από αρχές δεκαετίας ΄80 έως το 2011, όταν η οργάνωση ανακοίνωσε την οριστική παύση της ένοπλης δράσης της.
Σε ένα χωριό λίγο έξω από το Σαν Σεμπαστιάν δύο οικογένειες που ανήκουν σε διαφορετική κοινωνική τάξη, από στενοί φίλοι μετατρέπονται σε εχθρούς, λόγω πολιτικών διαφορών, αλλά και λόγω ενός τραγικού γεγονότος που συμβαίνει στη μία από αυτές!
Τα γεγονότα παρουσιάζονται από την οπτική γωνία καθενός από τα εννέα μέλη των δύο οικογενειών σε μικρά κεφάλαια, τα οποία κάνουν πιο ευανάγνωστο το βιβλίο!
Αναλύονται εξίσου όλοι οι χαρακτήρες και η ψυχογραφία τους γίνεται με αριστοτεχνικό τρόπο! Εκεί, όμως, που η πένα του συγγραφέα αποδεικνύεται μαγική, είναι στην παρουσίαση των δύο βασικών θηλυκών χαρακτήρων του βιβλίου, των δύο μανάδων, οι οποίες, κατά κάποιον τρόπο, "κινούν τα οικογενειακά νήματα" με την αποφασιστικότητα και τον δυναμισμό τους!
Η βία, ο φανατισμός, το μίσος, οι απώλειες έρχονται σε αντίθεση με την ελπίδα, την αγάπη, τη φιλία, την ενσυναίσθηση και τη συγχώρεση, η οποία αποτελεί, μάλιστα, βασικό στοιχείο της αφήγησης!
Ο συγγραφέας δεν καταδικάζει ούτε παίρνει συγκεκριμένη πολιτική θέση και δεν τον ενδιαφέρει το "γιατί", αλλά το "πώς". Η έμφαση δίνεται στην επίδραση του διχασμού στη ζωή των ανθρώπων και στις σχέσεις μεταξύ τους, ενώ γίνεται αναφορά στα λάθη και των δύο πλευρών. Ο Αραμπούρου τάσσεται υπέρ των θυμάτων από όπου κι αν προέρχονται αυτά!
Ο αναγνώστης διαβάζοντας για την προσπάθεια των ηρώων να επουλώσουν τα τραύματά τους συγκινείται και προβληματίζεται, ενώ μπορεί να του "ξυπνήσουν" και μνήμες ελληνικού εμφυλίου!
Η αφήγηση δεν είναι γραμμική και τα μπρος - πίσω στον χρόνο είναι συνεχή, χωρίς, όμως, να κουράζουν! Χρησιμοποιείται, κυρίως, το γ΄ πρόσωπο με αρκετές παρεμβολές του α΄ προσώπου που θυμίζει εσωτερικό μονόλογο!
Το τέλος αισιόδοξο και ελπιδοφόρο έρχεται σε αντίθεση με το μελαγχολικό σκηνικό στο οποίο πρωταγωνιστεί η βροχή που πέφτει στο μεγαλύτερο μέρος της αφήγησης!
Καταπληκτικό βιβλίο που αξίζει να υπάρχει σε κάθε βιβλιοθήκη!
Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
"Παλεύουμε να δώσουμε ένα νόημα, ένα σχήμα, μια τάξη στη ζωή, και τελικά η ζωή κάνει μαζί σου ό,τι γουστάρει"
"Εμένα τι με νοιάζει από πού είναι ο εχθρός; Ας είναι και συγγενής. Αν πρέπει να τον σπάσουμε στο ξύλο, τον σπάμε"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου