Νέα Υόρκη, τέλη 19ου αι, φόνοι, μυστήριο, δράση, κοινωνικές ανισότητες και μπόλικο ρομάντζο! Αυτά είναι τα βασικά στοιχεία που θα συναντήσει κάποιος στο ατμοσφαιρικό αυτό μυθιστόρημα στο οποίο αναλύεται μια ολόκληρη εποχή και μέσα από το οποίο ο αναγνώστης θα αντλήσει πολλές πολιτιστικές, κοινωνικές, αλλά και ιατρικές πληροφορίες!
Η Τζο, μια κοπέλα της ανώτερης τάξης, δίνει τον δικό της αγώνα για να λύσει το μυστήριο του θανάτου του πατέρα της, αλλά και να πραγματοποιήσει τα όνειρά της. Στον δρόμο της θα συναντήσει έναν δημοσιογράφο, τον Έντι, τον οποίο και ερωτεύεται.. Από κει και πέρα θα ξεκινήσει ένας αγώνας δρόμου με κατάληξη τη συναισθηματική και κοινωνική ενηλικίωση της ηρωίδας.
Η πλοκή είναι εξαιρετική, το μυστήριο και η αγωνία όσο περνάει η ώρα κορυφώνονται, οι εκπλήξεις είναι συνεχείς, δεν υπάρχουν περιττές λεπτομέρειες, ενώ η ψυχογράφηση των ηρώων είναι πολύ καλή σε σημείο που ο αναγνώστης να ταυτίζεται μαζί τους και να νιώθει ότι αποτελεί κι εκείνος κομμάτι της ιστορίας! Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι έντονες προσωπικότητες με συναισθηματικές εξάρσεις, δυναμισμό, πάθη, αλλά και ανασφάλειες. Αγαπημένος μου ήρωας είναι ο Όσκαρ, ο ιατροδικαστής!
Η συγγραφέας μας μεταφέρει σε μία Νέα Υόρκη του παρελθόντος, όπου οι ανισότητες ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις είναι τεράστιες, ενώ η γυναίκα των ανώτερων τάξεων υπάρχει για να παντρεύεται πριν μπει στα είκοσι, να πίνει τσάι σε ανόητες συγκεντρώσεις, να στολίζεται και να μη σκέφτεται! Θίγονται, επίσης, ζητήματα, όπως αυτό της προσωπικής ελευθερίας, το φαινόμενο της φτώχειας, η εκμετάλλευση ανηλίκων, καθώς και το πρόβλημα του δουλεμπορίου !
Οι εναλλαγές του σκηνικού γίνονται αρκετά γρήγορα και ο αναγνώστης μεταφέρεται από τα ανατριχιαστικά νεκροτομεία σε σκοτεινά νεκροταφεία, από άσυλα σε οίκους ανοχής και από φτωχικά και βρώμικα ξενοδοχεία σε αριστοκρατικά σπίτια.
Διαβάζεται απνευστί και σε αυτό συμβάλλουν και τα μικρά κεφάλαια στα οποία είναι χωρισμένο το βιβλίο!
Συναρπαστικό, όπως, εξάλλου, όλα τα βιβλία της συγγραφέως!!!
Αποσπάσματα που ξεχώρισα:
"Δεν μπορούμε να πάμε πουθενά μόνες. Απαγορεύεται να είμαστε υπερβολικά τολμηρές με τις εκφράσεις μας, το ντύσιμο ή τα συναισθήματά μας, μην τυχόν και αποθαρρύνουμε έναν πιθανό μνηστήρα. Δεν επιτρέπεται να έχουμε δικά μας κεφάλαια. Και, πάνω απ' όλα, δεν επιτρέπεται να έχουμε δική μας γνώμη."
"Γιατί τα αγόρια καταφέρνουν να κάνουν και να γίνονται αυτό που θέλουν, ενώ τα κορίτσια μένουν απλοί παρατηρητές;"
"Μην ξεχειλίζεις το πιάτο σου, δείχνεις λαίμαργη. Μη φοράς έντονα χρώματα, θα δίνεις την εντύπωση της εύκολης. Μην κάνεις πολλές ερωτήσεις, ο κόσμος θα σε θεωρήσει αναιδή."
"Το πάθος είναι για τις κατώτερες τάξεις."
"Ήταν άκομψο για μια νεαρή κυρία να έχει πάνω της μετρητά."
"Στο σπίτι της δεν υπήρχε τηλέφωνο. Η μητέρα της θεωρούσε τις τηλεφωνικές συσκευές κακόγουστα κατασκευάσματα."
"Είναι επικίνδυνο πράγμα να νοιάζεσαι τόσο πολύ για κάποιον. Καλύτερα να παντρεύεσαι έναν άντρα για τον οποίο ενδιαφέρεσαι λιγότερο. Έτσι, δε θα μπορέσει ποτέ να σε πληγώσει τόσο."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου